شاعران دروغگو

سوره الشعراء

وَالشُّعَراءُ یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ [224]  

و شاعران، گمراهان از شاعران تبعیت می کنند.  (224)

تفسیر روایی:

امام صادق علیه السلام در مورد آیه «وَالشُّعَرَاء یَتَّبِعُهُمُ الْغَاوُونَ» فرمود: کدام شاعران را دیده اید که مردم از آنان پیروی کنند؟ همانا منظور از این آیه فقیهانی هستند که قلب مردم را از باطل مملو می سازند، همانا آنان شاعرانی هستند که مردم از آنان پیروی می کنند. تفسیر البرهان.

مطالب بسیاری از شعرا، خصوصا شعرای فارسی زبان گذشته به قدری با دروغ و تحریف دین عجین شده است که اگر یک نفر در این زمانه، کلا شعر و شاعران را ترک کند از بسیاری از طاغوتها در امان می شود.

ما نمونه هایی از ضلالتهای مثنوی معنوی و شیعه ستیزی ملای رومی را قبلا ذکر کرده ایم. حال به یک نمونه دیگر از گمراهی های وی بسنده میکنیم.

وی مثنوی را چنین شروع می کند:

بشنو از نی چون حکایت می کند

 و ز نیستان چون شکایت می کند...

همه ما این اشعار را بلدیم و هزاران بار از رادیو و صدا و سیما شنیده ایم. وی نی و موسیقی و رقص و سماع را مساوی با نماز و اذان می داند. داستان رقص وی به همراه شاگردانش در بازار زرگران معروف است. این که وی پس از آشنایی با شمس تبریزی به موسیقی و غنا و رقص و سماع روی آورد قابل انکار نیست. و در اشعارش می توان به وفور این کلمات را مشاهده نمود.

یکی از نمونه های علاقه وی به موسیقی و غنای را می توان در شعر فوق یافت. وی در این شعر، صدای نی را ستایش کرده و حکایت گر عرفان و دوری از خدا می داند!!! و مردم را به شنیدن صدای نی دعوت می کند.

در حالی که روایات فراوانی از رسول الله صلی الله علیه و اله و سلم در نهی از نی و مزمار وارد شده است و ما در پست های قبلی اشاره ای کوتاه به آن روایات و آیات کرده ایم. و نیز گفته ایم که نی نواختن حضرت داود علیه السلام یک دروغ بزرگ است. صحیح این است که او صدای خوشی داشت.

مولوی و استادش شمس تبریزی و عطار نیشابوری و سعدی و حافظ و یزید بن‌ معاویه و بسیاری از شعراء دروغگو بوده و با استفاده از شعر سرایی به نام دین، به ترویج عقاید شخصی خود می پرداختند و دین خدا را تحریف می کردند و بنابراین مصداق آیه فوق قرار گرفته اند.

با این حساب، امروزه کسی که کلا شعر و شاعری را ترک کند، بدعت های فراوانی را ترک گفته است و نجات می یابد.(گر چه همه شاعران و همه اشعار ، دروغ و بدعت نیستند)